Heb je er ooit wel eens bij stil gestaan dat ons lichaam met ons communiceert? Dat het ons signalen geeft als er iets niet helemaal goed gaat, door ons pijn of ongemak te geven? De locatie van deze pijn of dit ongemak geeft dan een indicatie van wat er aan de hand zou kunnen zijn.
Vroeger toen onze taal ontstond, waren mensen hier veel meer van op de hoogte dan tegenwoordig. Je ziet dat ook terug in onze uitdrukkingen, spreekwoorden en gezegdes. Tegenwoordig wordt er niet zoveel aandacht aan besteedt. Er is bijna geen dokter die hier met je over praat. Als je keelpijn hebt krijg je een pilletje of een drankje, maar er zal zelden gevraagd worden wat je moeilijk/pijnlijk vindt om te slikken.
Uit eigen ondervinding weet ik dat als je, op het moment dat er keelpijn optreedt, gaat kijken naar de achterliggende oorzaak, de keelpijn (in mijn geval althans) met een half uur weer weg is. In dit geval had ik net een telefoontje gehad waarbij ik iets te horen kreeg wat mij raakte. Ik heb daar echter, op dat moment, geen uiting aan gegeven. Toen ik na het neerleggen van de telefoon, keelpijn kreeg en hiermee aan de slag ging was het, zoals al gezegd, heel snel over.
Maar in onze hectische maatschappij zijn we helaas eerder geneigd om het opzij te schuiven. We nemen snel even een “middeltje” en gaan weer over tot de orde van de dag. Hebben we hoofdpijn dan nemen we een paracetamol i.p.v. dat we even rust nemen. Want er “moet” nog zoveel…. We hebben geen tijd meer om even te rusten en stil te staan bij de signalen van ons lichaam.
Welke invloed heeft dit op ons lichaam?
Als we te vaak de signalen negeren, zal ons lichaam zich steeds sterker laten horen. Je ziet bijvoorbeeld vaak dat kinderen die een huidprobleem hebben een zalfje voorgeschreven krijgen. Hiermee wordt de huidkwaal onderdrukt. Als er verder in het leven van het kind niets veranderd zal het lichaam met een nieuw signaal komen, in dit geval is dit heel vaak een longprobleem.
Wat je vaak ziet gebeuren is dat het om een steeds ernstigere aandoening gaat. Je lichaam gaat als het ware steeds harder roepen. Mijn inziens is het daarom jammer dat we deze kennis niet op school krijgen… (tenzij je net als ik een complementaire opleiding gaat doen)
Is het dan onze eigen schuld als we ziek worden?
Ik zou zeker niet willen praten over schuld. Want hoe kan je schuld hebben aan iets waarvan je niet op de hoogte bent. Daar komt bij dat we allemaal geprogrammeerd zijn om pijn te ontlopen. Ons emotionele brein doet er alles aan om pijn te voorkomen. Uit angst voor pijn komt er een mechanisme in ons naar boven dat ons wil laten vechten of vluchten. En, zoals je verderop kunt lezen, gebeurt er ook heel veel in ons onderbewuste.
Hoe gaat dit bijvoorbeeld in zijn werk bij Burn-out?
Wat ik vaak zie in mijn praktijk de Vreugdesprong in Oosterhout is dat, bij de meeste cliënten met een burn-out, er een trauma aan ten grondslag ligt. Dit kan van alles zijn maar in mijn eigen geval lag er het trauma aan ten grondslag van de alleengeboren tweeling/meerling. In de baarmoeder waar ik als drieling ben begonnen heb ik onverwachts afscheid moeten nemen van mijn tweelingbroer en –zus. Dit afscheid is, net als voor volwassenen die een naaste verliezen, voor een foetus heel traumatisch. In tegenstelling tot die volwassenen, kan de foetus hier, op dat moment, geen uiting aan geven. De emoties en de stress, die bij een verlies van een dierbare horen, zetten zich vast in elke cel van het nog in ontwikkeling zijnde foetus. Zo ook bij mij. Dit heeft er voor gezorgd dat ik heel alert werd op elke verandering in mijn omgeving. Ik werd, zoals het nu bekend is, hoog sensitief (HSP). Mijn emotionele brein was vanaf dat moment continu bezig om mij te behoeden voor weer zoveel “pijn”.
Dit zorgde ervoor dat ik mij niet durfde te verbinden (bindingsangst) en bang was om te verliezen van wie ik toch te veel ging houden (verlatingsangst). Ook had ik een diepe overtuiging aangenomen dat het mijn schuld was dat mijn tweelinghelften waren overleden. Ik ontzegde mezelf mijn bestaansrecht omdat hun er niet meer waren. Om mij zelf nog enigszins bestaansrecht te geven ging ik voor anderen zorgen, ging de zorgen, angsten en verdriet van mijn omgeving dragen. Ik moest voorkomen dat ik weer “fouten” zou maken dus werd heel erg perfectionistisch. LET WEL: DIT WAREN ALLEMAAL ONBEWUSTE KEUZES!
Verbinding maken met een lijf dat geen “bestaansrecht” had, was voor mij heel lastig. Ik had het altijd koud. Dit kan ik nu vertalen als dat ik mezelf “in de kou liet staan”. Ik erkende mijn eigen bestaansrecht niet en zocht deze erkenning buiten mijzelf. Maar omdat ik deze niet aan mijzelf kon geven kreeg ik hem ook niet bij anderen. Ik voelde me minderwaardig en kreeg dit in mijn omgeving gespiegeld door pestgedrag en buitensluiting. Bij elke nieuwe emotionele pijn ging er weer een “pleister op de wond”. Steeds weer een nieuw beschermlaagje. Ik deed heel hard mijn best om lief gevonden te worden en dekte alles af met de mantel der liefde.
Maar dit kost giga veel energie! Want ik ging, om goed, lief en aardig gevonden te worden, constant voorbij aan mijn eigen behoeften en over mijn grenzen heen. En ziedaar, daar was er ineens een burn-out.
De weg terug, het ontdoen van alle “pleisters”, was geen makkelijke weg. Vooral niet omdat dat emotionele brein er in al die jaren heel goed in was geworden om hele verhalen te verzinnen waardoor ik steeds niet bij de pijnpunten kwam. Dit was iets wat ik niet alleen kon doen. En wat ik met behulp van diverse therapeuten heb gedaan en nog doe. Steeds gaan er weer nieuwe pleisters af. Ik weet inmiddels waar de kernpijn ligt, maar de omwegen die mijn emotionele brein eromheen heeft gemaakt zijn soms lastig te vinden.
Mij heeft het heel erg geholpen om te leren luisteren naar de communicatie van mijn lichaam. Het waren de eerste pleisters die van mijn pleisterberg afgehaald konden worden. En eenmaal op weg was er geen stoppen meer aan. Want alles wat we eigenlijk allemaal willen is weer HEEL worden.
Ik help je graag om een deel van jouw “pleisterberg” op te lossen. Wil jij dat ook? Maak dan een afspraak via info@devreugdesprong.nl of kijk voor meer informatie op mijn website www.devreugdesprong.nl
Liefdevolle groet Monique